تاریخچه لنزهای تماسی

لنزهای تماسی در برابر عینک، یک اختراع نسبتا مدرن است. عینک بیش از ۷۰۰ سال پیش در ایتالیا تولید شده اند، اما در مقابل، لنزهای تماسی که فقط پوشش دهنده چشم هستند، بیش از ۶۰ سال است که تولید شده است. اما تعریف لنزهای تماسی سابقه طولانی خود را دارد.

قوانین چشم

لنزهای تماسی در سال ۱۵۰۸، توسط یکی از مشهورترین مخترع جهان به نام لئوناردو داوینچی تولید شده است. در نسخه خطی خود، لئوناردو این احتمال را در نظر گرفت که فرو بردن سر در یک کاسه شیشه ای می تواند بیماری های خاص بینایی را درمان کند.
نکته قابل توجه این است که لئوناردو برای ریختن آب درون کاسه شیشه ای، به دنبال ایجاد یک لنز شیشه ای بود. این اختراع بسیار غیر عملی بود ولی خیلی زود مشخص شد که این عمل خیلی زودتر از تصور به وجود آمده است.

طراحی دکارت

حدود ۱۵۰ سال بعد، رنه دکارت، معروف به یک ریاضیدان، از یک راهکار جاگزین استفاده کرد، که بسیار نزدیک به محصول امروزی بود. وی، در انتهای یک لوله پر از آب، که بر روی قرنیه قرار داشت، لنز را تولید کرد. متاسفانه، راهکار دکارت عملی تر از روش داوینچی نبود، لوله ها برای استراحت چشم، نیاز به پشتیبانی خارجی داشتند و لنزی که اختراع کرده بود اجازه پلک زدن نمی داد. با این حال، دکارت شایسته اعتبار، برای اولین کسی است که پیشنهاد می کند که لنز را مستقیما روی قرنیه به جای سفیدی چشم قرار دهید.

نمونه اولیه جوان

در سال ۱۸۰۱، دانشمند انگلیسی به نام (توماس جوان) یک نمونه اولیه را مستقیما طبق طرح های اصلی دکارت تولید کرد. وی، این لنزهای پر از آب را با استفاده از موم در چشم خود قرار داد و از نتایج آن نوشت. او مشاهده کرد که لنزهای دکارت دید او را تار می کند، اما با راهکارهای دیگری از لنزها قابل اصلاح است. این امر به اثبات اصول اصلی ارائه شده توسط داوینچی و دکارت کمک کرد و زمینه را برای طراحی های عملی تر، فراهم نمود.

پیشنهاد هرشل

ستاره شناس انگلیسی به نام (سرجان هرشل) با پیشنهادات خود، برای سنگ زنی و انتخاب مناسب لنزها، توانست در طراحی لنزهای تماسی به طور عملی، بیشتر کمک کند. در سال ۱۸۲۳، هرشل ایده یک لنز تماسی شیشه ای را برای قرار دادن روی سطح قرنیه تا حد امکان پیشنهاد کرد. او استفاده از قالب فیزیکی چشم را اظهار کرد، تا تولید کنندگان بتوانند لنزهایی متناسب با هر فرد مصرف کننده را ایجاد کنند. برای کمک به جلوگیری از آسیب رساندن به لنز در چشم، استفاده از ژل پر کننده ای را که بین قرنیه و لنزها قرار دارد را ارائه کرد.

لنزهای تماسی به واقعیت تبدیل شدند

با آغاز قرن نوزدهم، ایجاد لنزهای تماسی برای عموم به طور قابل توجهی امکان پذیر شد. رشد ایجاد لنز، سنگ زنی لنز و بیهوشی پزشکی به این معنی بود که اکنون تکرار دقیق انحنای چشم امکان پذیر است.
در سال ۱۸۸۷، مولر، سازنده چشم مصنوعی، لنز تماسی شفاف ایجاد کرد. این لنزهای تماسی اولیه برای درمان بینایی طراحی نشده اند، در عوض در محافظت از چشم بیمار بسیار موثر هستند.
پیشرفت های بیشتر در ایجاد لنز به این معنی است که با آغاز قرن بیستم لنزهای تماسی شروع به اثبات ارزش خود برای درمان دید کرده اند. این تکنولوژی به هیج عنوان آماده گسترش نبود و لنزها فقط برای اهداف پزشکی خاص استفاده می شدند.
لنزهای کوچک شیشه ای تلاش کردند تا به درستی در چشم قرار بگیرند، در حالی که لنزهای بزرگتر تا حد زیادی در روغن کاری طبیعی چشم دخالت می کنند.

ماهیت غیر قابل نفوذ این لنزهای شیشه ای، استفاده بیش از حد آنها را به شدت محدود کرده و نیاز به روانکاری مصنوعی ثابت پیدا کرده است. همچنین گزارش شده است که آنها ناراحت کننده هستند، شکنندگی لنزهای شیشه ای کوچک خطر آسیب جدی را به چشم وارد کرده است. لنزهای تماسی برای درمان بینایی شدید، هنوز گسترش پیدا نکرده است.

بینایی پلاستیکی

ویلیام اولین کسی بود که از پلاستیک در ساخت لنزهای تماسی استفاده کرد و در سال ۱۹۳۶ یک لنز پلاستیکی اسکالر ایجاد کرد. این لنزها بدون خطر شکستگی در چشم، سبک جدیدی را ارائه کردند و لنزهای شیشه ای را تقریبا از بین بردند. با وجود این پیشرفت های بزرگ، لنزها هنوز هم لنزهای اسکرال بودند که کل قسمت جلوی چشم را پوشش میدادند. بنابراین فقط برای دوره های کوتاه مدت استفاده میشدند.

تولید لنز قرنیه

تا سال ۱۹۴۸ نهایتا، به طور تصادفی لنزهای قرنیه تولید شد. کوین تووی، یک تکنسین نوری انگلیسی، هنگام از بین بردن قسمت اسکالر لنز، رشد لنزهای پلاستیکی را کاهش داد و مواد باقیمانده، تنها برای قرنیه کافی بود و تووی تصمیم گرفت خودش از آن استفاده کند. نکته اساسی اینجا بود که، هنوز لنزهای تماسی کوچکتر قادر بودند در حالی که به اطراف نگاه می کنند و پلک میزنند، در جای خود باقی بمانند.

عصر جدید لنزهای تماسی

در سال ۱۹۶۰، شیمیدانان به نام های ویچترل و لیم توانستند روند ریخته گری هایدروژل را درمان کنند. این امر منجر به ایجاد لنزهای تماسی نرم و آبگریز شد که بسیار راحت تر از لنزهای پلاستیکی سخت بودند.
روزهای اول، لنزهای تماسی نرم، مشکلات عمده ای را به وجود آوردند. کنترل محتوای بالای آب آنها بسیار دشوار بود و کیفیت نوری آنها از لنزهای پلاستیکی سخت که بعدها تولید شده بود، بدتر بودند.
پس از تقریبا یک دهه پیشرفت، لنزهای نرم Bionite درانگلستان در دسترس قرار گرفتند. برخلاف لنزهای تماسی سخت، اکثر مصرف کنندگان برای راحتی نسبی می توانستند در طول روز از این لنزها استفاده کنند.

لنزهای هایدروژل نرم به امریکا و کانادا رسید

در سال ۱۹۷۱شرکت محصولات بهداشت چشم کانادا( Bausch&lomb) از طرف سازمان غذا و داروی ایالات متحده برای فروش لنزهای هایدروژل نرم خود، مورد تایید قرار گرفت. به نظر می رسد که آنها بسیار محبوب هستند و به شروع مدرن لنزهای تماسی کمک می کنند. با گذشت زمان، چارچوب هایدروژل برای لنزهای تماسی گسترش پیدا کرد و بهبود یافت. در سال ۱۹۸۱ شاهد انتشار لنزهای نرم و ساییدنی طولانی بودند که می تواند یک شبانه روز مورد استفاده قرار بگیرد.

لنزهای تماسی با نفوذپذیری گاز معرفی شد

در سال ۱۹۸۶، لنزهای سایش طولانی مدت با نفوذپذیری بنزینی تولید شدند. لنزهای نفوذپذیر GP از پلاستیک محکم و بادوام ساخته شده اند که اکسیژن را منتقل می کند. از آنجا که فاقد آب هستند، لنزهای GP نسبت به لنزهای تماسی نرم احتمال جذب باکتری را کاهش می دهد.

لنزهای تماسی یکبار مصرف عرضه شد

در سال ۱۹۸۷ شاهد تولید لنزهای تماسی یکبار مصرف بودیم. این لنزهای نرم با غلبه بر مشکلات بهداشتی به سادگی به مصرف کننده اجازه می دهند پس از استفاده، آنها را دور بیندازد. لنزهای تماسی یکبار مصرف یک موفقیت بزرگ بود و تا به امروز محبوب ترین نوع لنز تماسی می باشد.

لنزهای هایدروژل سیلیکون

این لنزها اجازه می دهند تا اکسیژن بیشتری به داخل قرنیه عبور کند. در واقع، این لنزها تا ۵ برابر اکسیژن بیشتری نسبت به هایدروژل معمولی به قرنیه می رساند. لنزهای هایدروژل سیلیکون و هایدروژل معمولی هر دو از پلاستیک ساخته شده اند که در هنگام خشک شدن سخت است اما به راحتی آب را جذب می کنند و هنگام آبرسانی، نرم و ژل می شوند. اگر تاکنون به لنزهای هایدروژل نرم یا سیلیکونی اجازه خشک شدن دادید، می دانید که دچار تغییر شکل، سخت و شکننده می شود. اما اگر برای چند دقیقه در محلول لنز تماسی خیس کنید، دوباره نرم و قابل پایدار می شود.

امروزه لنزهای تماسی فریاد زیادی از مفهوم لنزهای لئوناردو داوینچی میزنند. برای اکثریت افراد مصرف کننده، بسیار راحت بوده و معمولا قابل شمارش نیستند و همچنین استفاده از لنزهای تماسی به مصرف کنندگان اجازه می دهند زندگی خود را آزادانه و با دید عالی سپری کنند.